''Leven en laten leven''

[OUDE WETERING] Op 21 december 1957 zeiden Jan van Benten en Lenie Hoogenboom 'ja' tegen elkaar: dit moment markeerde het begin van een gelukkig huwelijk, waaruit drie dochters, zeven kleinkinderen en (tot nu toe) één achterkleinkind uit is voortgekomen. Vorige week donderdag, zestig jaar later overhandigde burgemeester Marina van der Velde het jubilerende echtpaar een flinke bos bloemen.

De gedachten gaan terug, naar die avond waarop Jan en Lenie elkaar het eerst zagen. Het was nieuwjaar in 1954 en er was een dansavond bij Jan Punt. De echtgenoot vertelt vol bravoure: ,,Ik zag haar en vroeg meteen; mag ik je vanavond naar huis brengen?'' Ze lacht: ,,Nee hoor, we gingen eerst gewoon dansen. Hij had een aardig maatgevoel en ik vond het een knappe verschijning.'' Zoals het een keurige jongeman betaamt, bracht hij Lenie naar haar huis in Woubrugge. ,,Er werd wel gezoend'', herinnert Lenie zich. ,,Dat was er altijd bij.''

En daarna bleef het stil. Lenie: ,,Hij maakte geen afspraak voor de volgende keer, dus ik dacht: 'Dan niet'!'' Maar Jan was in de veronderstelling, dat hij haar een week later toch wel weer bij de dansavond zou zien. Lenie ging echter expres niet. ,,Hij wist me te wonen. Als hij mij echt leuk vindt, kan die zelf wel komen.'' Toen Jan haar niet zag, besloot hij een brief te sturen, maar deze kwam bij de verkeerde Lenie Hoogenboom terecht; een meisje dat op Kaag woonde. Zij bracht dat briefje echter bij de juiste ontvangster en het leidde tot een mooi huwelijk.

Na een verkeringsperiode trouwden ze op 21 december voor de wet en op 7 januari, op Jan's verjaardag, nog eens voor de kerk. De eerste plek, waar ze zes jaar samen gingen wonen, was in een onbewoonbaar verklaard huisje in Oude Wetering. ,,De muizen liepen er rond!'' lacht Lenie. Gelukkig kon het echtpaar toen verhuizen naar de Roelofstraat in hetzelfde dorp. Sinds een half jaar wonen Jan en Lenie aan de Saskia van Uylenburchlaan.

Het geheim van het huwelijk hebben ze ontdekt: ,,Het is leven en laten leven.'' Lenie tipt de jonggehuwden van deze tijd: ,,Je moet blijven praten met elkaar. Want ze hollen tegenwoordig maar uit elkaar vandaan. Dat is ook geen oplossing. We hebben ook wel eens een stormpje meegemaakt, maar dat moet je uitpraten. Ik kon vroeger wel heel lang boos blijven; daar moesten wel eens twee nachtjes overheen. Maar het kwam toch altijd weer goed.''

De burgemeester wordt hartelijk verwelkomd bij haar binnenkomst. ,,Het is een hele eer om u te mogen ontvangen!'' En na een foto gemaakt te hebben, keuvelen burgemeester Marina van der Velde en het gelukkige echtpaar, of ze elkaar al jaren kennen.