Pleidooi voor geschillencommissie

Deze drie artikelen zijn opgesteld als voorbereiding op een te publiceren stuk. Hebt u ook een conflict met een verhuurmakelaar? Laat het me weten op: joepderksen@live.com.

Louise van Haaster heeft een vergelijkbare ervaring met een verhuurmakelaar: (xxx). “Er wordt geen toezicht of controle uitgevoerd en hierdoor hebben verhuurmakelaars vrij spel.”

Ze vertelt haar verhaal: “In 2004 ben ik samen met mijn man geëmigreerd naar de Verenigde Staten en vier jaar later besloten wij ons appartement via verhuurmakelaar (xxx) te verhuren. Ons uitdrukkelijke verzoek was dat de huurder uit het bedrijfsleven moest zijn die tijdelijk woonruimte nodig had. (xxx) ging voor ons op zoek en kwam in november 2008 met een, volgens hen, zeer geschikte huurder: Roel B. Hij was door (xxx) geverifieerd aan de hand van een door B. opgegeven 06 telefoonnummer en naar later bleek waren al zijn overlegde documenten vervalst.”

Maandenlang betaalde B. de huur niet en het huis veranderde in een zwijnenstal. Van Haaster ergert zich over de wijze waarop dit heeft kunnen plaatsvinden. “Tegenover ons deed (xxx) of alles volgens hun eigen normen was geverifieerd en er is ons bijvoorbeeld nooit verteld dat men het door B. opgegeven bedrijf niet kon traceren. Wij hadden dus een oplichter in ons pand en omdat (xxx) geen enkele verantwoordelijkheid nam en ons negeerde kwamen we bij de rechter uit. De verhuurmakelaar heeft daarop alles uit de kast gehaald om de zaken te vertragen, waardoor we pas 10 november 2010 door de rechter in het gelijk werden gesteld en (xxx) werd veroordeeld wegens het plegen van een wanprestatie.”

Van Haaster heeft een missie: “Veel bemiddelingen zullen goed gaan, maar als het een keer mis gaat en de verhuurmakelaar weigert haar verantwoordelijkheden te nemen, gaat het ook goed mis. Ons doel is er voor te zorgen dat er een "geschillencommissie" in het leven geroepen wordt die toezicht houdt en waar huurders en verhuurders zich toe kunnen wenden als er problemen ontstaan.”

Zo’n geschillencommissie is hoogst noodzakelijk, zo oordeelt Van Haaster: “Als men slachtoffer wordt van een wanprestatie van een verhuurmakelaar die haar verantwoordelijkheid niet neemt, ben je als verhuurder aan je lot overgelaten. Je moet de wanbetaler via de kantonrechter uit het huis krijgen, wat een lang verhaal is. Ten tweede doen de verzekeringsmaatschappijen erg moeilijk over schadevergoedingen bij vernieling en diefstal, ook als je een aparte "bedrijfsverzekering" hiervoor afgesloten hebt. Als je achter de verhuurmakelaar aangaat ben je verplicht een advocaat in te schakelen en alle daarbijbehorende kosten vooraf te voldoen. De deurwaarderskantoren hebben ook maar beperkte bevoegdheden en uiteindelijk zijn die kosten dus ook voor de verhuurder.”

Ze besluit: “Als benadeelde verhuurder moet je dus nog meer kosten gaan maken om te proberen je schade vergoed te krijgen. Dit gaat natuurlijk voor heel veel mensen niet lukken en verhuurmakelaars komen hier keer op keer mee weg. Aangezien oplichters met civiele vonnissen in Nederland ook niet aangepakt worden zijn er dus zeer veel verhuurders de dupe.”