“Huisartsenposten dichtbij de woonwijken”

DRIEBERGEN – De allereerste landelijk opgezette bijeenkomst van LOIS, met als onderwerp “De Leefbare Wijk”, was vrijdag 19 maart met 125 aanwezigen een doorslaand succes. Veel nieuwe ideeën werden opgedaan en talloze ervaringen uitgewisseld om te komen tot nieuwe initiatieven waar het gaat om leefbaar wonen. Onder de sprekers bevond zich onder meer Anouchka van Miltenburg (lid van de Tweede Kamer). Daarnaast deelden Maarten van Rossem, Barth van Eeten (wethouder in Arnhem), Stephan van Erp van de woningcorporatie Casade en Rob Hoogeveen, woningcorporatie de Alliantie, hun kennis.

Van Miltenburg beet het spits af en zij vertelde over de visie van het Rijk ten aanzien van leefbare wijken. Ze viel gelijk met de deur in huis: “Hopelijk is de toevoeging van de Tweede Kamer aan het lokale ouderenbeleid zo min mogelijk. Wel zagen we een aantal jaren geleden dat de samenleving qua samenstelling drastisch veranderd is. Eerder gingen mensen naar een instelling als ze ziek werden of gehandicapt. Vanaf de jaren ‘90 in de vorige eeuw was er behoefte om zorg te krijgen daar waar de mensen altijd hadden gewoond. Ook zag je mensen die vanwege een chronische of levenslange handicap altijd vanuit een woonomgeving naar een instelling gingen, steeds vaker terug gingen naar de wijk om daar te wonen. De groei van de zorg buiten de instelling is heel hard gegaan in de laatste jaren van de vorige eeuw.”

Afbraak

“Ook mensen die niet ziek waren, maar vanwege de afbraak van het welzijnswerk moeilijker dan andere mensen de weg wisten te vinden binnen de samenleving, waren zoekende. Dat uitte zich in de leefbare wijk. In 2003 kwam er een speciale wet om mensen aan te zetten tot participatie in de wijk. Wat onderscheidt een groep huizen van een leefbare wijk? In een wijk gebeurt van alles, naast het wonen en leven. De mensen willen ook de zorg dichterbij krijgen om meer zeggenschap over hun leven te krijgen. De hele Tweede Kamer is ervan overtuigd dat er in wijken centra zijn waar de mensen naar toe kunnen voor grote en kleine vragen over het leven in de samenleving.”

Het Tweede Kamerlid vervolgt: “De ouderen zijn er het meest in geslaagd om met elkaar de solidariteit op te brengen. In bijna iedere gemeente is een Stichting Welzijn Ouderen, maar er is meer nodig dan een plekje waar je elkaar kunt ontmoeten. Het Rijk geeft heel veel financiële ondersteuning, bijvoorbeeld voor gezondheidszorg en ook financieren we dat de wijken beter worden. Subsidie kan ondersteuning bieden, maar de financiële situatie in Nederland is dat we dat niet kunnen belopen. De kracht moet van u uitkomen: u moet bepalen wat er moet gebeuren en met wie u dat voor elkaar krijgt.”

Huisartsenposten

“Goede huisartsposten moeten bereikbaar zijn in de wijk, zodat je na vijf uur ’s middags niet veertig kilometer hoeft te reizen. Als mensen die een zwakkere gezondheid krijgen op hun huidige locatie willen blijven wonen, dan is het gemakkelijker om die hulp dichterbij te realiseren. Die huisartsenposten zouden veel dichterbij georganiseerd worden. Daar moet het rijk een veel actievere rol spelen.”

Van Miltenburg bracht nog een idee te berde: “Als je naar een oor- of oogarts moet, waarom moet je dan altijd ver weg en een beroep doen op ingewikkelde OV-voorzieningen of de eigen kinderen? Laat de arts één keer per maand een spreekbeurt in de wijk organiseren. Zo kun je veel zelfstandiger blijven in de rest van je leven. De jeu in je leven is alles wat je nog wel kan doen.”

Over de woningbouwcorporaties had Van Miltenburg niets dan lof: “Van hen heb ik heel mooie voorbeelden gezien. Ze wisten wat er nodig was in de wijken en in overleg met de bewoners realiseerde ze mooie dingen voor de wijk. Als Rijk moeten we de vele belemmeringen wegnemen voor u.”