Dé lokale en regionale nieuwssite

Beste bezoeker, Als journalist schrijf ik over actuele zaken. Deze blog heeft al miljoenen bezoekers verwelkomd. Hier vindt u alle, ruim 26.800, gepubliceerde artikelen, verschenen in landelijke, regionale en lokale dag- en weekbladen en magazines. Veel leesplezier! Mocht u onderwerpen aan de kaak willen stellen, neemt u dan contact met mij op: info@writing4u.nl. Foto's kunnen, tegen vergoeding, besteld worden via dit emailadres.

31 augustus 2007

“De rollator is de beste uitvinding sinds het wiel”

3 december: Internationale Dag van de Mindervaliden

NOORDWIJK – Vroeger werden mensen met een lichamelijke beperking ‘gehandicapt’ genoemd, maar deze term is compleet ouderwets: tegenwoordig wordt de term ‘mindervaliden’ gebruikt. Bij een minder valide persoon denken mensen vaak aan personen die in een rolstoel zitten, maar het gaat veel verder dan dat. In Nederland zijn er 300.000 rollatorgebruikers en dat zijn meestal senioren en ultrasenioren. Annette van Hanja is met haar 88 jaar een rasechte ultrasenior, zeer scherp van geest en zij vertelt over wat het is om een rollator en een scootmobiel te hebben: “Met een goede bel kan ik overal tussendoor rijden”.

Door Joep Derksen

Het interview met Van Hanja is gepland op een zaterdagmorgen, maar het gesprek zelf vindt plaats tussen allerlei activiteiten door. De kranige dame regelt allerlei zaken die geen uitstel behoeven. Na het koffiedrinken met een paar van haar vriendinnen neemt ze de verslaggever mee naar het winkeltje in het hoofdgebouw van Woon-Zorgcentrum Groot Hoogwaak. Het is er een komen en gaan van senioren, al dan niet met een rollator. Een van de klanten roept luid tegen een andere shopper: “U moet niet zo duwen met uw rollator!” Iets verderop kunnen twee rollators maar net langs elkaar in het gangpad en bij de kassa wordt door alle klanten scherp opgelet dat niemand voorkruipt. De dagen zijn kort, dat moet wel zo zijn. Nadat Van Hanja haar boeken bij de in-huis bibliotheek heeft ingeleverd, vertelt ze over zichzelf.

“Mijn ouders hadden een hotelbedrijf en ik heb mijn eerste werkzame jaren in de kraamverzorging gezeten. Op mijn 36ste werd ik directrice van een herstellingsvakantieoord in Domburg. Later ben ik met mijn man Johan, die ik via dit werk had leren kennen, verhuisd naar het Palacehotel, waar ik vele jaren gewoond en gewerkt heb. Tot mijn 83ste jaar reed ik in een auto en ik woon alweer zes jaar in mijn appartement van Groot Hoogwaak. De woning bevalt me uitstekend want het is er heerlijk wonen en ik heb er geen dag spijt van gehad om hierheen te verhuizen. Ik heb mijn eigen plek met een schitterend uitzicht op de duinen en een eigen balkon. Waar krijg je dat tegenwoordig nog in Noordwijk?”

Pacemaker

“Geestelijk ben ik nog heel goed, maar dat is puur een kwestie van geluk hebben. Wel heb ik de afgelopen jaren twee nieuwe heupen en een pacemaker gekregen en heb een voetoperatie gehad. Ik heb in mijn leven altijd slechte schoenen gedragen want ik vond dat de goedkoopste schoenen voor mij goed genoeg waren. Maar de schoenen waren niet goed voor mijn voeten en ik kreeg vergroeiingknobbels aan mijn voeten. Mede door de voetoperatie loop ik met een rollator, maar ik probeer iedere dag ook een paar pasjes zelfstandig te lopen.”

Hoe is het om een ultrasenior te zijn? “Om bijna 90 jaar te zijn, voelt prima aan, maar het heeft zijn gebreken want ik kan zo weinig. Familie die op grote afstand leeft kan ik niet bezoeken, maar de rollator is de beste uitvinding sinds het wiel. Direct daarna komt de scootmobiel: ik heb een hele grote en daar kan ik mee weg en me op iets langere afstanden verplaatsen. Anderen durven niet op de scootmobiel en dat is begrijpelijk, want je moet er wel mee kunnen sturen. Dat is voor mij geen probleem, want ik heb auto gereden van mijn 37ste tot mijn 83ste en ik rijd zeker drie keer in de week met de scootmobiel door het dorp. Mijn topsnelheid? Dat is 25 km per uur. Ik zou zo graag met mijn scootmobiel door de duinen willen rijden naar Zandvoort, daar even lunchen en dan weer terug. Maar dat gaat niet meer en dat is triest, maar ik moet er tevreden mee zijn.”

Bel

Is het gemakkelijk om als mindervalide door Noordwijk te rijden? “Je moet je aanpassen. Voor het Rijnsburger bloemencorso ben ik bijvoorbeeld om 8 uur ’s ochtends met mijn scootmobiel wezen kijken. Dat moet wel, want ’s middags is het veel te druk. Met de scootmobiel heb je namelijk ruimte nodig om je voort te bewegen. Dat brengt me bij een grote wens die ik heb: ik zou heel graag een luidere en hardere bel hebben. Nu zit er een klein belletje op, maar dat hoort niemand. Wanneer ik een bel heb met een flinke tuut kijken de mensen ook achter zich en kan ik voorbij gaan aan al die mensen met hun kleine kinderen.”

Van Hanja vervolgt: “Ook op terrassen kan ik niet altijd eenvoudig terecht voor een kopje koffie. Maar ik stap dan bijvoorbeeld op twee mensen af die een tafel met vijf stoelen in beslag nemen en vraag of ik bij hen kan zitten. Ze zeggen altijd ‘Natuurlijk’ en zo krijg ik hele leuke gesprekken.” De 88-jarige houdt de ontwikkelingen goed in de gaten: “De gemeente heeft uitstekend werk verricht met alle verlaagde stoepranden. De Plusbus daarentegen staat veel te ver van de mensen die in Groot Hoogwaak wonen, maar ik ben groot voorstander van de rolstoelbus en doneer ieder jaar een bedrag dat ik missen kan.”

Gevaarlijk

Over de Internationale Dag van de Mindervaliden vertelt ze: “Het is goed dat deze dag georganiseerd wordt, want er moet wel ruchtbaarheid aan gegeven worden: de mensen staan weinig stil bij de mindervaliden. Het zou mooi zijn wanneer iedereen realiseert dat je er voor elkaar moet zijn. Niet iedereen beseft het, maar de jaren vliegen voorbij. Daar heb ik het wel eens moeilijk mee als ik hier aan denk. Ik mis mijn auto en ik mis dat ik goed kan lopen. Gelukkig ga ik nog wel met mijn scootmobiel naar de markt, al vind ik het toch wel een beetje gevaarlijk op de weg. Voor een 88-jarige is er veel en druk verkeer op de weg en ook daarom is een goede bel belangrijk, want dan kan ik overal tussendoor rijden. Dat brengt me op een ander punt: bij zaken als Blokker kan ik niet naar binnen want ze vertellen me dat ze vaak dingen uitpakken en hiervoor de vloer nodig hebben.”

Vanuit het hoofdgebouw loopt Van Hanja terug naar haar appartement. Wanneer de liftdeuren open gaan loopt ze naar haar deur, doet hem open en wijst naar binnen: “Kijk daar staat die dan, het beessie. Deze scootmobiel heb ik nu al bijna twee jaar.” In de gang en de kamer hangen schilderijen die de dame zelf heeft gemaakt: “Schilderen is echt mijn hobby, alleen kan ik dat de laatste jaren niet meer doen.”

Ze loopt door naar haar slaapkamer waar ze een foto oppakt van zichzelf als prachtige jongedame in de bloei van haar leven. Ze slikt even: “Het leven is veel te snel voorbij gegaan, maar gelukkig heb ik wel heel veel gedaan.” Snel herpakt Van Hanja zich weer: “Dat ik niet meer goed kan lopen, is een grote handicap, maar daar denk ik niet aan. Ik richt me veel liever op de dingen die ik wel kan, anders zou ik me ongelukkig voelen. Nu heb ik juist heel veel pret in mijn leven.”